Eriskinlerin Eriskinlikle Ilgili Söylemedikleri Sırlar

Merhaba düsünebilen elitler ve koyunlar,

Bugün belki elinizde imkan olsaydi, 14 yasindaki halinize hayat ile ilgili söylemek isteyeceginiz bircok kücük tüyolar olurdu: saclarini kes, etrafa giciklik yapma, belkide daha  az masturbasyon yap, en azindan bir gece kadar ve bak bakalim eline gecen bos zaman ile neler yapabileceksin. Kücük fakat önemli seyleri bilseydin orta, lise yada  üniversitede daha rahat bir gecis yapabilir ve hayattan daha fazlasini elde edebilrdin.

Tabiki hayat ile ilgili bilinmesi gereken cok daha önemli ve sanada mutlaka söylenmis olmasi gereken seylerde var.

Örnegin, asla bir erisikin (Adam) olamiyorsun! Sadece erisikinlik noktasindan basliyorsun. Tipki Askere girmeden adam olamazsin yada okulu bitirmeden bir yere varamazsin  gibi hikayelerle bu eriskin olma anina dogru yaklastirildigini düsünürsün ve birgün bir anda buuuum, artik sende bir eriskinsindir ve onlar gibi davranmalisindir.

Genc iken eriskin diye baktigim insanlarin kim olduklarina göre farkli hisler ve düsüncelere sahip olurdum. Yani tüm eriskinler ayni degildi! Ancak cok bilgili gibi görünenlerede  saygi ile bakmak ve onlar gibi olma arzusu vardi. Hatta bazen otorite olan bazi eriskinlerle girdigim anlamsiz ve gereksiz tartismalari sirf "istisnai" görerek eriskinligin bu  olmadigi kanisina variyordum. Kimisi icin icimden daima "zavalli, asla anlamayacak" diye düsünmeden edemezdim. Kisisel görüslerim sahistan sahisa degisik oldugu halde  zamanla gördügüm karakteristik davranislari tek bir cati altinda toplayarak son bir kaniya varmistim: her ne yapiyorlarsa buna eriskinlik deniyordu. Bazilari digerlerinden  daha kötü belkide, fakat sonuc olarak hepsi ayni eriskinlik sinifindan mezun olmus gibi görünüyorlar. Hepsi dünyanin nasil isledigini biliyor, hepsi onlari eriskin yapacak köklü  bir degisimden gecmis ve hepside senin benim anlayacagimdan cok farkli bir seviyede bir isleve sahipler. Teste girdiler yada isigi görüp tünele dogru ilerleyip tünelin öbür ucunda ne  oldugunu kesfettiler, yani genclikten eriskinlige ziplarken herkes ne yapmissa onlarda birsey yapmislardir degilmi?!

Kesinlikle bir eriskin olmadigin belli, cünkü halen etrafta kosturuyor ve hayatin nasil isledigini icinde yasayarak ve onunla bogusarak ögrenmeye calisiyorsun.

Isin Gercegi:

Ne bir test, ne bir isik, nede seni genclikten eriskinlige dogru tasiyan bir olay yada gelisme var. Yani eriskinlik denen bir organizasyona girmiyorsun. Üniversite diplomani  alirken kösede senin gelmeni bekleyip aniden önüne cikipta sunu diyen birisi yok: "Hey, madem artik sende eriskinler klübündesin al sana hayat ve var olma ile ilgili gizli  bilgiler ve okul disinda ise yarar bir insan olarak nasil hayatta kalirsin ile ilgili kitaplar."

"Madem ögrenimini tamamladin artik sana icinde hayat ve onun isleyis  kanunlarini kapsayan bu yazitlari yasal olarak verebilirim."

Ne bir sinif, ne bir test nede doldurulmasi gereken bir basvuru formu var. Birgün sadece artik digerleri gibi calisan ve fatura ödeyen biri oldugunun farkina variyorsun. Yeni  bir bilgiye sahip olmadin. Bir eriskin gibi hissetmiyorsun ve cogu seyin kontrolün altinda olmadigini farkediyorsun! Halen aptalsin. Halen otoritelerin sana söylediklerini  yapiyor ve uyguladikcada daha cok eriskin oldugunu zannediyorsun. Tipki 16 yasindaki partideki gibi halen alkolü kaldiramiyor ve 3 bardaktan sonra sabahleyin kendi  kusmugunun icinde uyaniyorsun. Geceleri annen üstünü örtmeye gelmedigi icin hastalaniyorsun. Aslinda ne idi ise halen O'sun, tek fark cevrenin seni görünüme bagli olarak  eriskinlik seviyesine atmis olmasi.

Takim elbise icinde berbat göründügünü söyleyen olmadimi hic?

Kücükken hatirlarmisin, eriskinleri herseyi bilen ve her problemi cözen kisiler olarak görürdük, cünkü onlar islerin nasil isledigini biliyorlardi!? Ayni insanlar bize ne yapmamiz  yada yapmamamiz gerektigini öyle bir sekilde söylerlerdiki, sanki dünyayi onlar yönetmekte idi!? Iste cocuklar bir eriskine bakinca yaklasik böyle birsey görüyorlar, fakat bu  yinede aslinda aptal oldugun esasini örtbas edemiyor.

Evlenerekte herhangi kisisel bir degisime ugramiyor ve daha önce gizlenmis fakat evlilik yemini altinda elde edilen gizli bir bilgiye ulasmiyorsun. Bir cocugun oldugu zaman  sadece bir baska sorumluluga daha sahip olmus oluyorsun fakat buna ragmen halen öncesinde ne idi isen simdide halen O'sun. Yani senin ile ilgili hicbir degisiklik olmuyor.  Cünkü... uhhhh iste sana bir tüyo... kimse sana cocuk isteyip istemedigine dair bir test yada basvuru belgesi vermiyor, sen sadece bir tanesine sahip oluyorsun. Bunu  hemen simdi yapip bir ebeveyn olabilirsin! Senin ebeveynlerin nasil cocuk yapilacagina yada bakilacagina dair bir kursa gidip diploma almadilar, sadece seni dogurdular.  Oldukca basit degilmi? :)

Devlet senin yarin bile bir cocuk sahibi olmana razi ve biliyorsunki bunu yaptigin icin sorgulanmayacak yada cezalandirilmayacaksin. Fakat, eger bir silah sahibi olmak  istesen bir sürü belge ve form doldurup üzerine bir ton para yatirman gerekecek. Güvenlik testleri ve saglik kontrolleri yaptirman gerek, hepsini ulastirdiktan sonrada belirli  bir süre bekleyip devletin bu izni sana verip vermeyecegini göreceksin. Bu bekleme sirasinda dogacak cocuklar ile bir ordu yaratmanda mümkün, cünkü bunun icin bir izin  almana gerek yok! Iste buda eriskinlerin yaptigi birsey, yani eriskin olmus olan seninde yapabilecegi birsey! Hicbir bürokratik engele takilmadan istedigin kadar bebek  yapabilirsin. Istersen AIDS yada Hepatit C ol, halen istedigin kadar cocuk yapip bunlari etrafa dagitarak tüm toplumun bu hastaliklarla bogusmasini saglayabilirsin. Eglenceli  gibi degilmi?! :)

Ebeveynlerin senin icin istedikleri kadar iyi olsunlar, sonucta onlarinda tipki senin gibi sifirdan baslayip ilerleyerek bugün ne iseler o olduklarini kesfettiginde belkide sok  olacaksin. Tipki senin simdi yaptigin gibi!

Eriskinlige alismaya basladikca yapiyor oldugun bircok seyin ne kadar manasiz oldugunu göreceksin. 

Ortaokul önemlidir. Lise önemlidir. Liseyi iyi bir notla bitirip üniversite icin uygun notlarin olmali. Üniversiteye basladiktan sonrada sonuna kadar devam etmelisin, cünkü  eger, eger, eger.... üniversiteyi bitiremezsen hayatin berbat olacak! Sadece bunu basararak yillik gelirini saglama alabilir ve elindeki diploma ile hayalindeki kiz ile  evlenebilirsin. Eger diploman varsa herkes sana farkli bakacak, onlardan daima bir basamak üstte olacaksin. Tabiki tüm bu eriskinlige adimlar listesindeki son dönemin  sadece 4 sene ile sinirli olmasi ve bunlarin haricinde ögrenilmis bilgilerin artik hicbir önemi yada gereginin kalmamis olmasi gecirmis oldugun diger 11 senelik okul döneminin  manasizligini ortaya cikarmaya basliyor. Fakat sen yinede diger eriskinler öyle düsündügü icin bu tarz bir egitimin halen gerekli oldugu görüsüne katiliyorsun. Itirazda  edemiyorsun, cünkü adamlar eriskin kardesim, onlar biliyorlar yani! Belkide anlamadigin baska bir neden var! Kutsal bir neden!?

Isin gercegine gelelim:

Okullarda ögrenecegin tek yetenek, digerleri ile sosyal iletisim kurma ve toplum icinde ise yarar bir insan olmayi idrak etmek. Cünkü BU hayatin boyunca daima yapiyor  olacagin tek sey! Oldukca garip bir sistem degilmi?! Cünkü üniversiteyi bitirince, ne mezunu olmus olduguna bakmaksizin, yapabilecegin en iyi is ögrencilik olacak, cünkü  bunu yaklasik 22 senedir durmadan yapiyordun. Arastiriyor, ezberliyor, teoriler üzerine kafa patlatiyor ve edebiyat ile beyninin son hücrelerini yok etmeye calisiyordun. Isin  ilginc tarafi, okulda hangi yetenegi ögrenmis olursan ol, seni ise alan kimse bunlara sahip olup olmadigini sormayacak yada calistigin iste bu yeteneklerinin sana bir yardimi  olmayacak ve bunlari zamanla unutacaksin.

"Peki, yeni müsteriler yaklasik 1 saat sonra burada olacaklar... Aranizdan biri yaklasik 5 sayfalik bir rapor yazarak Recep Ivedik filminin femi-nazi bir bakis acisi ile nasil yeni  bir imaj kazanacagini anlatsin."

Üniversite önemli olabilir, fakat orada ezberledikleriniz belkide düsünüldügü kadarda önemli degil! Insan olmaya ve cevre ile sosyal baglantilar kurmaya odaklanarak  kurumlarin sunacagi boktan isler yerine tanimis oldugun dogru insanlar sayesinde beklenmedik pozisyonlara gelmen daha olasi bir ihtimaldir. Profesörler ve diger zombi  koyunlar elde edecegin derecelerin önemini istedikleri kadar belirtsinler... is tarihinde hic kimse yapiyor oldugu isi iyi yaptigi sürece sirf okuldaki notlari zayifti diye isten  cikarilmadi. Yetenek sadece gösterilebildigi zaman saygi kazanan bir özelliktir, sadece bir parca kagit üzerine yazilmis olmasi kimseyi dogrudan ilgilendirmez!

Belkide cogunuz mezun olunan bölüm ile suan calisiyor oldugunuz isin ne kadar baglantisiz oldugunu görmeye baslamistir. Yani millet neyden mezun olmustu ve bugün ne is  yapiyorlar?! (Alman dil edebiyati mezunu, fakat suan boya fabrikasinin ihracat bölümünde. Iktisat mezunu, suan Migrosun kasasinda oturuyor ve iki cocuga bakiyor. Beden  egitimi ve spor mezunu, suan turistik bir tesiste hamam tellagi. Ilahiyat mezunu, suan lahuti.com da admin takiliyor. ). Tabiki bariz özel bölümlerde mevcut, doktorlar ve  eczacilar gibi. Belkide hataliyim, cünkü bende aptalim (üstte belirttim), buna ragmen ben sadece kisisel tecrübe üzerinden yaziyorum. Calisitigin isyerindeki insanlarin ne  mezunu olduklarina ve suan ne is yapiyor olduklarina bakarak ayni kaniya varman belki daha kolay olur. Cogunluk, dereclerine bakilmaksizin (üst yada alt) ayni ofis  ortaminda bulusuyorlar ve yapiyor olduklari is ile ilgili okulda aslinda hicbirsey ögrenmemis olduklarini kesfediyorlar. Cogunluk ise okuldaki bilgilerin bu is icin bir gün gerekli  olacagina inanmaya devam edip elde ettikleri dereceleri savunmaya calisiyorlar. Isyerindekiler ise belki asla mezuniyet derecesinin ne oldugunu sormayacak bile, cünkü  yapilmasi gereken sey yapildi zaten: bir is ve maasa sahipsin, gerisi sadece sosyal iletisime bagli yeni bir eriskinlik asamasindan ibaret. Facebook, email yada telefon  numaralari degis tokus edilmeye baslanir ve okulda ögrendigin en iyi seyi yapmaya devam edersin: sosyallesme ve cevre edinme!

Cocukken daima eriskin olmak icin geri sayardik, fakat zamanla gördükkü: eriskin olunca, 14 yasinda iken elimizde olan zaman, enerji ve yaptigimiz sacmaliklar icin  kullanabilecegimiz yalanlarin bir siniri vardi.

"Okulda olmaya uyuz oluyorum. Göt kadar sinifta tikis tikis oturup milletin agzinin kokusunu cekiyorum. Bir yandan önümdeki kizin sütyenini gördüm diye ani bir sertlesme  yasiyorum ve yumusayana kadar yerimi terk edemiyorum. Bir yandanda ergenlik sivilceleri.... offffff, daha kötü ne olabilirki?"

Isin gercegi:

Eger 14 iken kendime birsey söylemek isteseydim, bu, sanirim bu yazinin basligi olurdu. Cünkü dogru. 14 yasinda iken calismak gibi bir zorunluluk yok ve bu devlet  tarafindanda yasaklaniyor zaten. Yani fatura ödemek, savasta carpismak gibi baskalarinin senden beklentisi olabilecegi hic birsey yapmiyorsun. Sadece salak gibi okullara  gidip hayatin stresslerinden uzak takilyorsun. Sonsuz enerjin ve her türlü aptalligi yapabilecek kadar zamana sahipsin, ayrica kimse seni dogrudan dikkate almiyor, cünkü  henüz bir eriskin degilsin! O yüzden, sinifta iken uyumak yada etrafi rahatsiz edecek sakalari yapmamak gibi zaman kazandirici düsüncelerden uzak durman gerek, cünkü bir  süre sonra zamaninin ve enerjinin git gide azaldigini göreceksin ve tek problemin geri dönüsü olmayan bir yolda ilerliyor olman olacak. Elinde olan herseyi sadece "simdi"  kullanabilirsin, ne öncesinde nede sonrasinda, sadece simdi!

Bunlari yazarak bir baska "gencligin kötü gidisati" yazisi olsun istemiyorum. Yanlis anlasilmayayim - büyümek gercekten iyi birsey! Gecenlerde disarida bir restaurantta  otururken kendime aile boyu karides tava siparis ettim ve hepsini yedim, cünkü hosuma gidiyorlar ve etrafta beni bunu yapmaktan alikoyabilecek kimsede yok! Cünkü bir  eriskin olarak istedigim herseyi yapabilirim!? Hayati, kimse genel olarak, yaslandikca daha ilginc görüyor demiyorum. (Bu arada, 14 iken eglence icin elinde olan zaman ile  24 dündeki tecrübelerin ile yapacagin eglenceler belki daha iyi olacak).... Benim düsündügüm daha cok, cocuklari elde etmeleri gereken dereceler ve buna bagli olarak hayat  icin hazirlayacagimiza, onlara hayatlarinda aptalca seyleri yapabilecekleri bir zaman penceresi oldugunu ve bunun bir kere kapandiktan sonra bir daha asla acilmayacagini  izah etmek olurdu. Ögretmenler dahi 14 ün sosyal olarak kabullenilebilecek aptal davranislarin son yasi oldugunu bilirler. E, Peki o zaman ne diye halen cocuklara herhangi  bir hayati yapiyi ögretmeye ugrasiyoruz? Zaten ögrenmiyorlarmi? 

Bakin, genc olmanin kolay birsey olmadigini herkes biliyor fakat Lusifer adina arada bir sinemya kacak girmek yada merdiven altinda ic camasirlarini seyretmek yada  yakindaki bir agaca cikmak icin halen gec degil!

Tabiki genc enerjini para kazanmak icin kullanacaksin, araba kullanma yetenegine kavusacaksin, pornolari seyrederek cinselligi anladigini zannedeceksin (G Noktasi, cok  önemli :) .... fakat 14 yasinda iken, günlerce uykusuzlugu kaldirabilir ve sabah aksam fast food yieyerek hayatta kalabilirsin, cünkü insan metabolizmasi karmik bir sekilde  adil olmayan bir yönde gelisiyor ve yakindada tüm bu özelliklerin yok oldugunu anliyorsun, hemde sonsuza dek.

Buda bana sunu hatirlatiyor...

Bir yil, son bir kere yaz tatilini ve partileri yasayacaksin ve bunun son Yazin oldugunun farkina bile varmayacaksin!

"Vaay, 15 yasindayim ve hayat mükemmel isliyor. Önümde bir baska okul sezonu ve onun ardindanda 3 aylik bir yaz tatili var... iste bu asla degismeyecek, bu yüzdende  bunun üzerine bir saniye bile kafa yormama gerek yok.!

Isin gercegi:

Eger bir ögretmen degilsen, bir gün yaz tatillerinin sonu gelecek ve bir daha asla onlari geri getiremeyeceksin. Oldukca acik secik bir nokta, belkide bilincaltinda biryerde  bunu biliyorsunda, belki henüz bunu yasamadin fakat sana garanti edebilirimki bu an geldiginde cok büyük bir sürpriz yasamis olacaksin. Istedigin kadar bunlari söylemeyi  tekrar et: "Tabiki, bir gün bir isim olacak, yaz tatillerim son bulacak ve calisiyor olacagim, hayat böyle, biliyorum".... bir kere bunu "yapmaya" baslamak ile bunlari  söylemenin farkini göreceksin. Bunun bos zamana sahip olup hafta ortasi plaja gitmek yada aksamlari barlarda kafayi cekmek ve sorumluluktan kacinmak oldugunu  zannetme. Durum bundan daha fazla. Okul düzeni seni 20 sene kadar hayatin iki paragraftan ibaret olduguna dair inandiriyor (doktrinasyon). Okulun bir senesi bitince  hayatin bir paragrafida sona eriyor, böylece sende yeni kararlar verebiliyorsun: "Peki, yeni bir paragrafa basliyorum, daha iyi olacagim ve gelecek sefer daha yeni  olacagim". Bu paragrafta sona erince bir sonrakinde daha öncekine nazaran dahada yeni oluyorsun. (Emo, gotik yada apachi gibi giyinmis olmanda bu yeni sen  paragraflarina dahil).

"Hey millet okul bitti, artik top sakal birakabilirim ve yeni "ben"i tanitabilirim. Bu arada yeni bir rock grubuna üyeyim. Adamlar cok cool."

Aslinda hayatini bir düzende tutman oldukca kolay, yani sunu diyebilmen: "Orta sonda beden dersinde paso basket ve futbol oynardik, ardindanda internet cafede counter  strike partisi yapardik," ve "Lisenin basinda tek düsündügümüz sey üst sinif kizlara asilmaktan baska birsey degildi," ve "Üniversite sirasinda aslinda yapmaya calistigim tek  sey kim oldugumu ve nasil isledigimi anlamaya calismakti, yani bir ton ot cekmek".

Birgün bunlarin hepsi sonsuza dek bir son buluyor. Hayatin yillara bölünmeyecek, yillarinda sömesterlere bölünmeyecek ve ayni sekildede kis ve yaz dönemleri olmayacak.  Hayatin sadece yapiyor oldugun ise bagli olacak. Birgün (teknik olarak Yazin) durup sunu anlayacaksin: Teknik olarak Yaz sezonunun hicbir manasi yok! Halen ofisine,  fabrikana yada uzay gemine gidip pazartesiden cumaya calismaya devam ediyorsun. Yaz aylari bitip sonbahar geldiginde, bu baskalari icin yeni bir baslangic gibi  görünürken, senin icin hicbir manasi olmayacak. Hava durumuna bakmaksizin, aslinda yaz ile kis arasinda hicbir fark yok, hepsi, yani is, aile, haftasonlari... beraber karisip  bir kurdela gibi etrafini sarmis olan hayatini olusturuyor olacak. Ayrica bircok insan gercek bir yaz gecirmis olduklari zamani oldukca geeeeeeeec fark ediyorlar. Mezun  olduktan sonra bir is bulmak ile ilgili o kadar cok düsünüyorsunki, IS derken bunun özgürlügüne getirdigi kisitlamalari fark bile edemiyorsun.

Bir gün sadece bir ise sahip olacaksin ve, eger isinde iyi ve basarili isen bu mekandan kovulmayacaksin, böylecede 3 ay arka arkaya tatil hayallerinide sonsuza dek  unutacaksin.

Aslinda bir salaksin!

Sürekli olarak bilgiye maruz kaliyorsun. Bir ögrenci olarak sinif sinif geziyor, ögretmenlerden herseyle ilgili esaslari aliyorsun, buda senin tüm varolma sebebini teskil ediyor  gibi görünüyor. Siranda otururken biri sana osmanli tarihini anlatiyor, bir digeride bir süre sonra bakterilerin diskilarini nasil biraktiklarini, ardindan biraz ingilizce  ögreniyorsun ve bir ara zil caliyor, aradan sonrada matematige devam ediyorsun. Yirmilerine kadar önemli oldugu belirtilen ne varsa ezberliyorsun, hemde haftanin her  günü. Hmmm, yani kesinlikle birseyler biliyor olmalisin degilmi!?

Isin gercegi:

Iste sana ne olacagi ile ilgili bir bilgi. Gelmis oldugun bir noktada, kendine karsi dürüst bir sekilde, hayatla ilgili herseyi cözmüs olduguna inanacaksin. Bulundugun noktada  artik kendini taniyorsun, hayatinla ne yapmak istedigini biliyorsun, kiminle evlenecegine karar verdin, insanlarin nasil davrandigini cözdün, yani cok iyi bir karakter analizi  yapabiliyorsun. Tam olarak 2 yil sonra sunu diyeceksin "Abicim, iki sene evvel hayati cözdüm derken ne salakmisim yaaa, fakat simdi HARBIDENDE cözdüm yani". Biraz  sakinlestikten sonra tekrar geriye bakip genciligindeki aptalliklarina güleceksin. "Nasil olurda hayat ASLINDA "Y" den ibaret iken onun aslinda "X" ten ibaret oldugunu  düsünebilirdim? Salak genc kafam".

Iki sene sonra ayni seyi tekrar yapiyor olacaksin - tüm o eski görüslerini bir kenara atip yeni ve mükemmel olan görüsünü savunacaksin. Aslinda bu islemi her iki senede bir  tekrarliyor olacaksin. Hayat, yani benim kendi tecrübelerime bagli olarak, sürekli olarak gecmis SEN'i inceleyip aslinda ne kadar aptal oldugunu bulmakla ilgili gibi. Ayrica  kendini sürekli olarak ikna edecegin seylerde kendini tekrar etmeye devam edecek. Bundan iki yil evvel hicbir fikrin olmamis olmasina ragmen bugün bunu anlamis oldugun  icin bir süreden sonra bu islemin zirvesine ulasacaksin ve sunu diyeceksin: "Abicim, iki sene evvel ne salakmisim ya, hatta bunun öncesindeki iki sene ve onun gerisindeki  diger iki seneler boyunca harbiden salakmisim yani... Sanirim durum su! Herseyi anlamis ve cözmüs oldugumu düsünsemde aslinda suan bile bir salak oldugumu  kabullenemiyorum". :)

Aptalligimin aslinda sonsuz oldugunu anlamak herhalde hayatta ögrenebilecegim en önemli ders idi.

Bircok insan bir kitap yada filmden sonra sunu düsünür: "Evet, iste dünya denen sey böyle isliyor". Sonrasinda üniversiteye giderken aldiklari ilk filozofi dersindede: "Yo, yo,  yooo... Aslinda dünya tam olarak böyle isliyor" diye düsünmeye devam ederler. Cok okuyup, hersey üzerine cokca konustuktan sonrada ortaya hersey ile ilgili bir teori  atarlar. Aslinda ne kadar aptal oldugunu kabullenememis birisi ortaya yeni teorilerle cikar ve insanlarin davranislarini kategorize etmeye calisir. Üniversitelilerin takildigi bir  bara yada klübe gidip 21lik bir kiza bir süre takilin, size garanti ederimki konusmanin bir noktasinda kiz cikip "dünyada alti tür insanin varolduguna inaniyorum ve sende "X"  kategorisine tam uyuyorsun" yada "Aha, demekki sen tesadüfi gelismeleri begeniyorsun. Benim teorime göre tesadüfi gelisme beklentisi olanlar su tip insanlardir...."  diyerek tüm karmasik hayatini kisa ve öz bir sekilde tek bir cümleye sigdirir. Yani bir baskasinin müzik, yemek yada ayakkabi zevkine göre ne olup olmadigini tahmin edip  bundan bir profil cikarmak oldukca zeki insanlarin yapabilecegi sey olsa gerek. Sanirim bunun icinde üniversiteye gitmek sart. :)

Aynisini bende yaptim. Bulustugum herkese ayni sorulari sorardim ve aldigim cevaplar dogrultusunda karsimdaki kisiyi tamemen cözmüs olduguma kendimi inandirirdim.  Bunu yapiyordum cünkü halen (ve o zamanlarda) ne kadar aptal oldugumu göremiyordum.

Fakat, yinede, bunlarin hepsi normal, cünkü aynisini herkes yapiyor. Ulasacagin bir noktada artik insanlari kategorize etmeyi birakiyor ve herseye bir cevap bulma arzunu  frenliyorsun. Halen bir insan gibi büyüyor olacaksin, fakat bir gün sakince oturup kendine "Hey, ben sadece birseyler yapan bir salagim" itirafini yaptigin zaman, hersey daha  sakin ve rahat olmaya baslayacak. Cünkü nasil evirsen yada cevirsende  biliyorsunki dünya ne ise o. Salaklardan olusan bir sürü, sürekli olarak birseyler yapiyor ve taki  dünyayi yok edip herkesi öldürene kadarda devam ediyorlar

Halen bir eriskin olmak istediginden emin olan varmi?

"Iki şey sonsuzdur, insanoğlunun aptallığı ve evren. Fakat ikincisinden o kadar emin değilim..." Einstein